Escape

Είναι φορές που δε βγάζει πουθενά η μάχη με τη νύχτα. Στέκεσαι εκεί ανυπεράσπιστος και μόνος μπροστά σε όλα τα σώματα, αναμετριέσαι στο τέλος αποκλειστικά με τη νύστα. Είναι ένας ξεκούραστος εαυτός σε άλλη διάσταση, πολύ πιθανόν και σε άλλη διάθεση ενδεχομένως στο βάθος και περιμένει. Φαινομενικά τουλάχιστον τρισδιάστατος, υπερβατικός κατά βάση. Θέλω να πω ακίνητο το σώμα πάνω στο στρώμα σου, ευκίνητο το σώμα πέρα από το στρώμα.

Για την ώρα πάντως δεν ορίζεις ούτε του πραγματικού καλά καλά το σκόρπιο σου φάντασμα κι όμως ακόμα επιμένεις: δε θες να χαρίσεις στα όνειρα προοπτική ελαφράδας, άλλη μια νύχτα ύπνου δε θέλεις στο σώμα σου να παραδώσεις. Αλλόκοτο, παράξενο ακόμα μια φορά τόσο πείσμα.

Δεν έχει ισχύ το επιχείρημα ότι φοβάσαι τους εφιάλτες, όχι. Σε δοκιμάζουν βέβαια εκείνοι γενναία πότε πότε, αλλά ευτυχώς πετάγεσαι εγκαίρως, ξέφρενα έξω από το μαγαζί τους. Τόσο εύκολα παύεις να είσαι υπερήρωας;

Αλλά αν τυχόν και φύγουν τ' αστέρια. Όνειρο δίχως άστερια τι να το κάνεις, δε το θες. Μέσα στον πόλεμο των απαραίτητων και φωτορυθμικών σου αστεριών λοιπόν όσο προλαβαίνεις πέσε κι αποκοιμήσου. Χριστούγεννα είναι.

Εντάξει, είπαμε σουφρώνω τα μάτια να θαμπώνουν τα λαμπάκια μέσα στα μάτια μου, όμως γιατί αυτά τα Χριστούγεννα έτσι γιαπωνέζικα με κοιτάνε;