Ξεκινάω να γράφω. Δειλά. Δεν θέλω να πω πολλά, τελευταία θέλω να λέω όσα λιγότερο γίνεται, δε με νοιάζει πιά, ούτε εγώ δεν τα πολύκαταλαβαίνω, ίσως και να συνήθισα, δεν ξέρω, μπορεί, δε θέλω να περιγράφω το δωμάτιο που βρίσκομαι, μόνο θα πω πέφτει στ' αριστερά λίγο φως, τη βρισκω κάπως (από δειλία κάργα, μετριάζω με επίρρηματα τη λέξη) ασφυκτικά, πόσο συνοπτικά πρέπει να γράψω, να μιλήσω, να πω και τι τρόπος είναι αυτός που πέφτει πάνω μου απόψε στα ξαφνικά ετούτο το φως. Φλας φωτογράφου, γράφω στιγμιαία, θέλω να βγάλω πέρα ολόκληρη τούτη την αχόρταγη σκιά. Θέλω να πω πεντακάθαρα την απλωμένη της προοπτική. Φοβάμαι, είναι νύχτα. Σιωπή, μια αίσθηση είναι, πρέπει να πέσω να κοιμηθώ. Μια πόζα είναι, δεν πρέπει να φοβαμαι. Αύριο μόνο πρέπει να σηκωθώ πρωί. Αυτό που θέλω όμως πάντα τώρα τελευταία να σηκωθώ και να ναι αύριο το πιό πρώτο πρωί, μπορείς να μου πεις πώς το λένε; Τσιμουδιά: Λέξη δε βρίσκω οπότε δε βγάζω μιλιά. Σκάσε, πώς το λένε, σκάσε.
5 comments:
@
ξημέρωσε.
καλημέρα !
ΕΙΝΑΙ το πιό πρώτο πρωί.
μα χρειάζεται να το πιστέψεις...
χρειάζεται να έχεις πίστη, έστω και σαν ένα κόκκο από σινάπι...
να είσαι καλά :)
t.m.M
(γμτ. δεν μου το παίρνει το μήνυμα... ξαναπροσπαθώ)
"Γεννεση"
Ετσι το λενε
Στο ευχομαι
''Αυτό που θέλω όμως πάντα τώρα τελευταία να σηκωθώ και να ναι αύριο το πιό πρώτο πρωί, μπορείς να μου πεις πώς το λένε;''
Καλημέρα!
Ανυπομονησία;
Φιλάκι γλυκό
To πιο πρώτο πρωί δεν ξέρω πως το λένε, υποψιάζομαι μονάχα οτι φοράει στο πρόσωπό σου ένα χαμόγελο γι΄αρχή.
Δεν του χρειάζονται οι λέξεις, όχι...
Post a Comment