Ιχνηλασία

Κάθησα να γράψω και ζωγράφισα το σκίτσο που συνήθως κάναμε στο νηπιαγωγείο ή πρώτες τάξεις στο δημοτικό.

Το πρώτο γράμμα πλαγιαστό παραλληλόγραμμο δήλωσε θέλω να μαι στέγη. Υπάκουσα και κάτω από τα κεραμίδια έριξα με μελάνι τα μπετά και στην εξοχή έγινε τότε σπίτι. Με πόρτα ξύλινη, ένα παράθυρο φωταγωγό, μια μπαλκονόπορτα να βλέπει ακάλυπτο κήπο. Ένας φράχτης πίσω ορίζοντας, ένα μόνο πουλί να πετά για τη μοναξιά μας, ένα γαϊδούρι να βόσκει κάπου τα σανά. Βότσαλα από τη θάλασσα για το δρόμο και στο παρτέρι ένα δέντρο μεγαλωμένο - μια υποψία λεύκας, αλλά κάπως ακόμα κοντόχοντρη.

Ένα δέντρο τελοσπάντων λιγάκι αφύσικο σε σχέση με το σπίτι -απέδωσα στην προοπτική την αδυναμία-, όμορφα πέτυχα ωστόσο τα κλαδιά, σχεδόν νευρικά υποστηρίζουν τα φύλλα και τa φύλλα πέφτουν αχλή πάνω από τα υποστυλώματα, τα κλαριά, υπενθυμίζουν τα βότσαλα και τη θάλασσα στη ρίζα γύρω απ' το παρτέρι. Είναι γενικώς ένα δέντρο περίεργο, θέλω να πω μοιάζει και λίγο φυτρωμένο στη θάλασσα.

Η πρόχειρη ματιά όλα θα τα διάβαζε παιδική φωτογραφία. Ίσως το ευτύχημα που λέει δε μεγάλωσα. Είναι όμως κι αυτός ο ήλιος. Κύκλος φωτίζει μελανός βελονιές της αράχνης πάνω από το σπίτι, το πουλί, το φράχτη, το δέντρο, τα μπετά, το σανό, το γαϊδούρι, τη στέγη, την εξοχή, το παιδί, τη θάλασσα, το ίδιο το φύλλο post it που με απαράμιλλη μαθητική επιμέλεια τώρα ζωγραφίζω.