Σαν παιδί κι εγώ που ήθελα να γίνω ηθοποιός είχα τους δικούς μου μύθους. Δεν την καταλόγισα ποτέ μέσα σε αυτούς. Ώσπου στο τέλος των πτυχιακών εξετάσεων στο Υπόγειο με πλησίασε - μόνο εμένα από όλους τους συμμαθητές-, με αγκάλιασε και με δάκρυα στα μάτια μου είπε ένα από τα θερμότερα συγχαρητήρια που έχω ακούσει στη ζωή μου -και κάτι ακόμα ψιθυριστά παραλειπόμενα που θα μου επιτρέψετε να μείνουν για πάντα μεταξύ μας. Και είναι τόσο όμορφες κάτι τέτοιες στιγμές που σε αποδέχεται ένα σινάφι που με τη μεγαλύτερη ευκολία διαρκώς απορρίπτει και γίνονται μέρος μιας προσωπικής σου μυθολογίας γιατί είναι οι ώρες που σα μικρούλη παιδί κι εσύ κατορθώνεις και τρυπώνεις για μια φευγαλέα στιγμή στο αγαπημένο σου παραμύθι.
Διανομή:
Τραγούδι: Σοφία Βέμπο
Κάπου στο πλήθος: Μπεάτα Ασημακοπούλου
8 comments:
είναι αυτές οι στιγμές που αγγίζεις. που αγγίζεσαι. και πάντα μένουν χαραγμένες γλυκά και όμορφα σε αυτό ακριβώς το παραμύθι. της ζωής.
Είσαι τυχερός φίλε μου, που έχεις τόσες γλυκές αναμνήσεις.
Πήγε να βρει την αγάπη της, καλό της ταξείδι
4 μέρες έλειψα κι έφυγε μια Κυρία.
rip
rip
ps: kale pes ta mystika sou
metaksi mas eimaste
για μενα, εσυ θα εισαι παντα ενας μυθος.. ενας ηθοποιος, ο μονος ηθοποιος, που εχω γνωρισει απο κοντα... και αγαπησει... ενα πλασμα γοητευτικο και ακατανοητο...
@anonymous Θαυμαστή μου, μη μένεις ανώνυμος, σε παρακαλώ!!! :)
Tις ξέρω αυτές τις στιγμές... Μικρές χρονικά, αλλά μεγάλες σε αξία.
Ακόμα κι αν τις μοιραστείς η αξία και η ένταση δεν θα είναι οι ίδιες...!
Καλό της ταξίδι. Τυχερός που έζησες αυτή τη στιγμή.
Post a Comment