Έχω δει στο διάστημα της ζωής μου τους ανθρώπους όλους χωρίς καμιάν εξαίρεση, κακομοιριασμένους, να κάνουνε απειράριθμες και βλακώδεις πράξεις, να εξευτελίζουνε τους άλλους και να διαφθείρουνε την ψυχή τους με κάθε μέσο. Το κίνητρό τους ήταν πάντοτε ένα και το ίδιο: η δόξα. Το λοιπόν κι ελόγου μου βλέποντας τα καμώματά τους, θέλησα μια μέρα να γελάσω έτσι, όπως γελάει όλος ο κόσμος. Κι όμως, να πετύχω μια τόσο παράξενη άσκηση μου στάθηκε αδύνατον.
Πήρα έναν σουγιά που' χε λεπίδι κοφτερό και χάραξα τη σάρκα μου από το' να κι από τ' άλλο μέρος του προσώπου, εκεί που σμίγουνε ίσια - ίσια τα χείλη. Για μιά στιγμή, κάτι μου φάνηκε ότι κατάφερα. Μπα, είχα λάθος. Στην αρχή το αίμα που έτρεχε άφθονο από τις δύο πληγές, ούτε που μ' άφηνε να ξεχωρίσω αν είχα να κάνω πραγματικά μ' ένα γέλιο σαν των αλλονών. Ύστερα παρ' όλ' αυτά, έκανα για κάμποση ώρα τη σύγκριση και τότε πιά βεβαιώθηκα ότι το γέλιο μου δεν είχε τίποτε, μα τίποτε το ανθρώπινο. Που πάει να πει, δε γελούσα καθόλου.
Comte De Lautreamont, Τα άσματα του Μαλντορόρ - δεύτερη γραφή Οδυσσέας Ελύτης
4 comments:
Πόσες φορές έχουμε χαράξει τέτοιο χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Την γλυκειά μου καλημέρα.
Το 'ξερα πως αργά η γρήγορα θα καταλήξουμε στα ξυράφια αναζητώντας την ευτυχία.
Αποτρόπαια πράγματα.
Άλλωστε,ποιός ο λόγος να χαμογελά κανείς?
χρονια τωρα ολοι οι καταραμενοι το ιδιο ομολογουν
κανεις μας δεν ακουει
ζηλωνουμε την δοξα
ποιων ακριβως αληθεια...
..και γιατι
κι ως πότε
Η δόξα η αληθινη
στην μονηρη καμαρα
του νεου
παρεβρίσκεται
εις τους αιωνες
κι η αποκαλυψις της
παντοτε ιδιωτικά
χαριζεται
τα αλλα ειναι μαρκετινγκ
λεφτα
και δημοσιευσεις
η δοξα στην καρδια
χτυπαει σαν ερωτας
κι αλιμονο αν απροετοιμαστο σε βρει...
Post a Comment