Σχεδόν αυτιστικά

Νομίζω τη σημερινή ημέρα δεν την έζησα ποτέ. Σας παραθέτω το κεντρικό μοτίβο όπως συνέβη ακριβώς λίγο πριν μπω στο σπίτι. Συνοψίζει το πώς είχαν αποφασίσει τα πράγματα να κυλίσουν σήμερα από το πρωί. Με τη δική μου συγκατάθεση πάντα, αλλά σχεδόν εντελώς από μόνα τους στο φινάλε.

Απόψε γυρίζοντας σπίτι λοιπόν πεζός, βλέπω ένα στύλο και προσπαθώντας πολύ συνειδητά να τον αποφύγω, πέφτω επάνω του με όλη τη δύναμη απ' τον αριστερό μου ώμο. Κοιτάζω ευθεία μπροστά πεντακάθαρα το στύλο. Δεν υπάρχει καμία άλλη σκέψη εκείνη τη στιγμή στο κουρασμένο μου μυαλό, παρά μονάχα "μην πέσεις πάνω, μην πέσεις τουλάχιστον και σε αυτόν σήμερα πάνω" λέω. Έχει άπλετο χώρο ώστε να κάνω δεξιά και να τον αποφύγω. Έχω τη δύναμη και την ευθυκρισία να κάνω δεξιά και να τον αποφύγω. Δε νυστάζω. Δεν έχω πιεί παρά μία Σουρωτή και μια Coca Cola light. Δε συμβαίνει τίποτα γύρω τριγύρω που να αποσπάει τη στιγμή εκείνη την προσοχή και να αφαιρεθώ, πες, από τον στόχο. Λέω μέσα μου αν το πετύχω να μην τον πετύχω έστω αυτόν, θα αφήσω πίσω μου όλη την προηγούμενη ανάποδη και γαμημένη μέρα -είναι ωραίο ίσως τελικά κάποτε να μην πετύχω να πετύχω. Δεν υπάρχει εν ολίγοις καμία ένδειξη πιά εδώ σύμφωνα με το νόμο, αν θέλετε, και των πιθανοτήτων. Όλα συντείνουν ότι δεν θα πέσω πάνω και σε αυτόν σήμερα το στύλο. Δηλαδή εκ των πραγμάτων και ο ίδιος ο στύλος, μη σας πω, έχει αποφασίσει σχεδόν συνειδητά πιά κι εκείνος να μη μου κάτσει, κι όμως... εγώ εντελώς ασυνείδητα δεν κάνω δεξιά, μόνο κάνω ό,τι πιό ηλίθιο πασχίζω τόση ώρα να αποφύγω. Αλλοιθωρίζω, χάνω την τελευταία στιγμή την ξεκάθαρη οπτική επαφή και πέφτω με όλο μου τον αριστερό ώμο πάνω στο συγκεκριμένο στύλο που βρέθηκε για λίγα δευτερόλεπτα εκεί μπροστά, πέφτω πάνω στο στύλο που κι ο ίδιος προσπάθησε να με αποφύγει και εγώ ψυχαναγκαστικά σχεδόν πιά από το πρωί με καθοδηγώ τελικά να μην τον αποφεύγω.

Γιατί στύλοι υπάρχουν πολλοί -νουνού βέβαια ένα. Και εγώ απόψε είμαι επιρρεπής να πέφτω πάνω -δηλαδή κάτω-. Αισθάνομαι πάντα μικρό παιδί. Μικρό παιδί που δεν ξέρει πώς λέγεται αυτό που όλη μέρα σήμερα του συμβαίνει. Η αλήθεια έχει αλλάξει πολλές φορές μορφή ο στύλος από το πρωί. Ίσως αμάρτησα και εγώ που ειρωνεύτηκα τη σωτήρια μεταμόρφωση αμέσως μία ανάρτηση πιό κάτω. Αλλά με το καλημέρα σας σήμερα το πρωί ο στύλος στάθηκε εκεί αγέρωχος, αποφασισμένος, ευθυτενής, ένας μικρός θεός που εκδικείται αλλάζοντας τις μορφές του, κι εγώ στο μεταξύ έχω χάσει το λογαριασμό πόσες φορές και με πόσους τρόπους έχω επιτρέψει σήμερα στο κουράγιο μου από το πρωί τα μούτρα του να φάει-τώρα και τον ώμο-. Να στραπατσαριστεί. Ξανά και ξανά. Καταπάνω στο στύλο πάλι και πάλι.

Κι εντάξει, όταν συμβαίνει στη ζωή αυτό, εκείνο που σε πειράζει δεν είναι αυτός καθαυτός ο στύλος που διαπιστώνεις ότι δεν μπορείς να του αντισταθείς και πέφτεις τελικά επάνω. Είναι αυτή η ακατανόητη τελικά δύναμη της εξάρτησης που ανά τακτά χρονικά διαστήματα σε κάνει να νιώθεις αδικαιολόγητα απλά και μόνο ένας αυτιστικός μαλακομαγνήτης στο φαινόμενο μιάς έλξης δυνατής που ξέρεις καλά ότι σου κάνει κακό και σε καταστρέφει. Της αυτοκαταστροφής.

Καληνύχτα. Ελπίζω το αύριο να είναι όντως μια άλλη ημέρα. Αποφορτισμένη από ηλεκτρισμό και φορτωμένη μαγεία. Και να με αγαπάει...