Falling stars

H τέχνη
δεν ανέχθηκε ποτέ ότι είναι έξω από το μέτρο της
και πάντα το θέατρο σήκωνε ψηλά έναν καθρέπτη
για να κοιτάζεται η φύση. Αντανακλά την αρετή
και όχι τον ενάρετο το πέσιμο, όχι τον πεσμένο.

(Αμλετ - Τρίτη πράξη, σκηνή δεύτερη μετ. Γ. Χειμωνάς)

Αυτό το πάτωμα ήταν αλλιώς όταν πάνω του έπεσα με τα μούτρα. Κάτι ραγάδες είχε πάνω, ρυτίδες, ρόζοι στο πρόσωπο. Ρουθούνι υποτίθεται δεν άνοιξε. Είχε όμως πάνω το πάτωμα κάτι από στιγμή που πονάει. Είχαν πατήσει επάνω κάποιοι που τώρα αμφιβάλλω αν κατοίκησαν κάποτε εδώ. Τις αντιδράσεις μέσα μου εννοώ κι απανωτά ενσταντανέ μιας υποτιθέμενης πτώσης. Είμαι μεσά σε όλες τις φωτογραφίες εγώ, όμως έχουν πάρει τώρα φως όλες οι αντιδράσεις. Πνοούλες, κάπου τις έχασα. Κοιτάζω τις φωτογραφίες τριγύρω. Είναι τόσο ζωντανές που σχεδόν νομίζω καμιά δεν έχει πεθάνει. Κι όμως, έχω πέσει τώρα πιά. Είμαι εδώ. Κατάχαμα. Μέσα στο θέατρο. Πάνω στη σκηνή. Κι αυλάκια τρέχει ψεύτικο αίμα. Στο πρόσωπο και στο πάτωμα. Έγιναν ένα. Κοίτα περίεργη στάση το σώμα σε ετούτη τη φωτογραφία. Ισορροπώ στο κενό κι έχω ακόμα το πάτωμα να στηρίζει. Λίγο πριν πέσω. Ελάχιστα δευτερόλεπτα πριν πέσω εδώ. Ηθοποιοί. Παίζουν ακόμα και ότι πέθαναν. Κι ότι πέφτουν. Ιδανικές φωνές, ανάσες. Γεμίζουν πάντα το χώρο τους. Το πάτωμα. Και δεν πεθαίνουν ποτέ. Και δεν παθαίνουνε τίποτε -υποτίθεται- ακόμα κι όταν παθαίνουν τα πάντα. Οι άγγελοι χαρίστηκαν στη βαρύτητα. Οι αγγελιαφόροι μιας κωμωδίας. Γιατί πραγματικός χρόνος είναι η μνήμη που φυλάμε όταν παύουμε να σκεφτόμαστε πού σταθήκαμε. Θυμόμαστε μονάχα ότι πέσαμε. Κάποτε. Η μνήμη είναι χώρος ενός αόριστου ατυχήματος που συντελείται σε χρόνο συνεχόμενο, παρατατικό κάθε φορά που χάνουμε μόλις κιόλας την προηγούμενη στιγμή μας. Όχι για την επανάληψη. Αλλά για μια ανα - παράσταση ζώντανη του χρόνου που περνά λίγο πριν πέσουμε στο πάτωμα και πάλι.