Ιδού εγώ...and so the story goes...

Here I am an old(?) (wo)man in a dry month...

Είδα τη γενική δοκιμή από τον Ουρανό Κατακόκκινο της Αναγνωστάκη με τη Ρένη Πιττακή. Πρώτη διδάξασα η Βέρα Ζαβιτσιάνου. Άρχισα να γράφω. Και καθώς έγραφα, το μετάνιωσα και τα έσβησα όλα. Κράτησα μόνο αυτή την πρώτη φράση όπως την παράφρασε η Αναγνωστάκη από το Γερόντιο του Τ.S. Elliot. Νομίζω τα συνοψίζει όλα. Αυτός ο μονόλογος της μισής ώρας κρύβει μέσα του ό,τι δε χώρεσε ως τώρα καμιά ιδεολογία και κανένας -ισμός κι όλα αυτά με τον πλέον κατάλληλο και "απολιτικό" για τις μέρες μας τρόπο. Τα -ισμός πάντα μου θύμιζαν έτσι κι αλλιώς τη λέξη κνισμός και μάλιστα επάνω σε αρχίδια -δεν θεωρώ τυχαίο πάντως το γεγονός ότι γυναίκα έγραψε τον μονόλογο και της γυναίκας που τον παίζει ο γιός έχει κρυψορχία- γι' αυτό και συστηματικά τα -ισμός σας λέω τ' αποφεύγω. Και τα υπαρκτός καταναλωτισμός και τα ανύπαρκτος σοσιαλισμός για να το προσδιορίσω και κάπως. Και όχι η λύση δεν είναι ούτε καν μέση οδός, μεταίχμιο ή ακόμα ακόμα βροντερός ακτιβισμός. Στις κοινωνίες του μέσου όρου κάποιοι νιώθουμε την ανάγκη από τα δεσμά αυτής της μετριότητας να ελευθερωθούμε. Ιδού λοιπόν το μέγα θέμα. Να ελευθερωθείς από τα όρια. Κυρίως τα σα εκ των σων και κάτι περίεργα μέσα σου δικά σου.