Βιτρίνα καθρέφτης

Διπλής κατεύθυνσης δρόμος, διπλής ανάγνωσης φωτογραφία. 

Αθήνα, Χριστούγεννα 2011

Τράβηξα την φωτογραφία αυτή απόψε στην οδό Βουλής, ύστερα από δυό τρεις βόλτες πάνω κάτω την Ερμού για να βρω δώρο για το δεκαπέντε μηνών κοριτσάκι μιας φίλης που είναι να δω την Παρασκευή, προσπερνώντας κόσμο που έβλεπα να πηγαινοέρχεται μουδιασμένος όσο μουδιασμένος πηγαινοερχόμουν μες το κρύο κι εγώ, αναποφάσιστος τι να αγοράσω για το παιδάκι που γεννήθηκε μόλις. 

Η γέννηση ενός παιδιού πάντα με αιφνιδιάζει. Τα Χριστούγεννα πέρασαν μόλις, η ημέρα της γέννησης του απόλυτου παιδιού. Η ανάμνηση της ημέρας της απόλυτης γέννησης στα σπάργανα της φάτνης. Βηθλεέμ, ground zero.

Η φωτογραφία λοιπόν αυτή σκέφτομαι ότι σημαίνει αφενός την ανάγκη για μια αναγέννηση, για μια μετάσταση ταυτόχρονα, την βαθύτατη ανάγκη για μια άλλη διάθεση από την εσωστρέφεια και την ηττοπάθεια της κρατούσας. Την ίδια στιγμή δηλώνει και το κατά πόσο για γέλια ήταν ο μέχρι τώρα εθνικός μεταπολιτευτικός ωχαδελφισμός και η λαϊίστικα "σοσιαλιστική" ιδεολογία ενός μικροπρεπούς εν τέλει οράματος που είχε για προμετωπίδα το τυχοδιωκτικό μότο "να περνάμε καλά", καλά παντοιοτρόπως και μάλιστα βροντοφώνως μέσα από το πρίσμα της κυτταρικά μεγάθυμης και αγελαίας, μπουζουξίδικης, ελληνικά "καθαρής" μα ουδόλως ξεκάθαρης καρδιάς μας. Κάπως στην υγειά μας, ρε παιδιά και Αλ τσαντίρι νιούζ σε ένα φανταστείτε.

Τελευταίες ημέρες και μεταβατικές(;) της (απ)αλλαγής από το 2011 προς το 2012. Καλή να έχουμε χρονιά. Σαν πρώτη να ναι. Αρχηχρονιά.

Ανήμερα τα Χριστούγεννα μου χε βγει να γράψω κι αυτό: 

Το βραδυ ίσως βρω σε ένα γιορτινό, έρημο κρύο

ρούχα ριγμένα πάνω, παντού

ξεπλυμένα, επίσημα, στολίδια εις παράταξιν, ράκη

ένα φασκιωμένο μωράκι

τα φώτα στολίζουν τα σταυροδρόμια

οι σταγόνες ανάβουν πάνω στα ρούχα

κι όσο τα αυτοκίνητα προσπερνούν
όσο περαστικοί γνωστοί και άγνωστοι προσπερνούν

οι σταγόνες σβήνουν ποτίζοντας τα ρούχα

χωρίς να αγγίζουν χωρίς να τελειώνουν 

χωρίς να σκοτώνονται χωρίς να σκοτώνουν 

χωρίς να διακρίνουν ή να διακρίνονται

σταγόνες σβήνουν ποτίζοντας τα ρούχα που βρήκα από μέσα

κι έτσι νιώθεται κάτω από τα ρούχα 

παράξενο και υγρό το δώρο της ζωής, φονική δροσιά
καθώς στην άλλη άκρη του δρόμου 
το σκοτάδι διαυρωτικό αυτοκίνητα και γνωστούς άγνωστους

μέσα στο γιορτινό κι έρημο κλίμα, το κρύο, καταπίνει. 
Έρχονται, πλησιάζουν, απομακρύνονται.

Ξαναφεύγουν πάλι.

Στον κόσμο απόψε άνοιγει πάλι ετούτη η άστεγη πληγή

ένα τούνελ, μια πύλη, η φάτνη

της πραγματικότητας και του ανεξερεύνητου

της ιστορικότητος και της μυθοπλασίας 

της αίσθησης και της ευαισθησίας

της ύλης ονείρου που ξεγλίστρησε της σαρκός

σαν γενέθλιος προβολή

όπου άλλος γεννά και άλλος τίκτει

Αειπάρθενος οργανισμός ο χρόνος, 

όσο καλά κρατεί η νύχτα άγια αντικλείδια και κλειδιά
κι όσο ένα κοριτσάκι στη γωνία σπίρτα αναβοσβήνει

όλες οι πόρτες κατα μήκος του δρόμου 
ανοίγονται σε μια ατέλειωτη στοά

όπου αναρίθμητες ληστρικές δυνατότητες  και έντομα αδέλφια αστέρια
πεταρίζουν, ξεγλιστρούν και ύστερα πάλι χάνονται μέσα στο όνειρο πάλι.

Ας ανοίξει από αυτές τις πόρτες καμία 

να ξεπεταχτούν από μέσα τόσες ορδές νωπής χαράς
πάνω απ' το θάνατο που έχει καταπλακώσει

ώστε να αρχίσουμε να τρομάζουμε πιά τους καλικαντζάρους, 

τα χριστούγεννα ας ξεχυθούν ελευθερωμένα από μέσα έξω στον κόσμο 
παιδιά σε δρόμους φωτεινούς, ζεστό, διερχόμενο, νέο αίμα

μια θεία αναμετάξυ μας επικοινωνία να επιτευχθεί 
- δεν εννοώ τη γενοκτονία του Ηρώδη.

Αντιλαβού της άστεγης τούτης μετάληψης,

όσο βάλλει κατά ριπάς ο χρόνος

κι ο τόπος όλος χώμα, δεν υπάρχει πια έτσι αλλά επιτέλους αλλιώς.

Λες να' ναι ουτοπία αυτή τη χώρα

όπου ξοδεύει ο κόσμος ξανά και ξανά τόσο καυτό αίμα; 

Δεν το πόσταρα ποτέ, παρά μόνον τώρα.

Έτσι όπως τα χρόνια και οι συνθήκες δεν μπορούν να ενταχθούν σε κανένα πλαίσιο ιστορικό, αισθάνομαι ότι μόνο στο άχρονο σαν ήρωας Μπέκετ ή σαν ήρωας καρτούν μέσα από όλον ετούτο τον παραλογισμό μπορεί κανείς να ξεφύγει. Χαίνουσα πληγή το άπειρο.

Γιατί μου φαίνεται - και δεν πρέπει να είναι εντύπωση λάθος - ότι μόνο σε έναν χρόνο αόριστο και έναν τόπο άχρονο θα μπορούσε να συλληφθεί και να γεννηθεί θείο παιδί ανάμεσα σε μας και σε εκείνους τους νέους χρόνους που απομένουν, που έρχονται, τους μελλοντικούς, βαφτισμένο σε κάτι καινούργιο να γίνει τρόπος βάρκα κιβωτός η ελπίδα να πετάξει μέσα σε τόσης νύχτας ραγδαία σιγαλιά.

Η μικρογραφία της φάτνης που μάθαμε, τα παιδικά οικογενειακά Χριστούγεννα που πάντα θα νοσταλγούμε, είναι μια καλοστημένη μακέττα, μια ενέδρα, ένας σχηματικός δρόμος επιστροφής στο σπίτι, μια ρότα για έναν προορισμό που θέλει όλα ετούτα τα μυστήρια να εξηγήσει σε ταμπουρωμένα παιδιά που φοβούνται τι τα περιμένει εκεί έξω και μπορούν να χαρούν τα Χριστούγεννα μόνο κάτω από ένα δέντρο μέσα στα φώτα γιατί νομίζουν ότι η ευτυχία προστατευμένη μπορεί και να κρατάει για πάντα. Χριστούγεννα όμως κάπως πρέπει να κάνει και ο άσωτος υιός. Όχι εκείνος που θα γυρίσει πίσω, εκείνος που είναι μόνιμα στο δρόμο.

Η φάτνη είναι μια εικόνα στατική μέσα στο άγιο φως. Η φάτνη είναι μια διαφήμιση, μια φωτογραφία. Παγωμένη. Αιώνια. Θνητή. Η φάτνη είναι μια σκιά στην ιδέα της όντως ούσας (ανά) γέννησης, ένα εμπόδιο, μια δυσοίωνη έκλειψη, μια δεισιδαιμονία, μια παγίδα ευτυχίας, ένας διεφθαρμένος ενορίτης, μια καλοστημένη παλιακή μιζανπλας για μπούκα αστικού καμποτίνικου θεάτρου, ένα αδηφάγο στόμα που μπορεί να καταπνίξει όλη την ακαταπόνητη προσπάθεια των αληθινά λαμπερών αστεριών και των μάγων που επιμένουν και θα επιμένουν να τ' ακολουθάνε.