Δεν έχω πολλά περιθώρια να εξηγούμαι γι' αυτό ανθίζω ολοένα νωρίτερα όμως δεν υπάρχουν πολλοί το αυταπόδεικτο να αποζητούνε κι εγώ φαίνομαι μάλλον ακόμα ένα κακομαθημένο κορίτσι με ένα σώμα γεμάτο κλαριά και παρακλάδια του χειμώνα, φυλλαράκια διστακτικά που έχουν μόνιμη την ανασφάλεια της επιβεβαίωσης, την ανάγκη να επιδείξουν κάπως πρόωρα και ευκρινώς το βαθύτερο που νιώθει όταν ξεκινάει κανείς. Στην πορεία τα περιθώρια της προπέτειας αυτής δε μπορούν να διευρυνθούν, έτσι η ανασφάλεια ακυρώνεται και σωπαίνει. Ή αρχίζει μια ώρα άλλη τότε που ενδεχομένως να φέρει άλλους καρπούς, πιό προσοδοφόρους, αρχίζει ένα άλλο μπόλιασμα τότε, ξεκινά ίσως να ανοίγει και μια καινούργια πληγή, γιατί είναι ένα καινούργιο αίμα όλα ετούτα τα πράγματα και ένα κυνήγι για το εύστοχο κάθε σήμανσης, κάθε αντήχησης, κάθε ελπίδας και κάθε λυγμού. Ετούτη τη φορά όλο και πιό βαθιά στη ρίζα.
2 comments:
ΠΟΙΗΣΕΣ πάλι!!!
Λυρικό άσμα μου ακούγεται... κάπως σαν ύμνος για την ανθισμένη αμυγδαλέα που επίσης και αληθώς, δε γνώριζα πως δάνεισε και σε παλιά ταινία τη χάρη του ονόματός της
Από μικρή είχα ν' ακούσω το χαρακτηρισμό...
Τί μου θύμισες... έτσι μ' έλεγε η μαμα μου όταν βιαζόμουνα για κάτι.
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Πόσες μνήμες μου άνθισες!
@Γλαρένια κι εμένα έτσι με λέει :)
Post a Comment