Καρδερίνες

Υπάρχουν ανεξίτηλες στιγμές. Παιδικές. Μεγαλωμένες στην Αθήνα. Μια Αθήνα πεντάμορφη δε τη λες, ωστόσο παραμυθένια. Τέρας μαζί και κούκλα. Κάτι μίζερες γειτονιές που περίσσευε για τη διάπλαση των παίδων και μια αλάνα απλόχερη πότε πότε, εκεί κάπου στην άκρη.

Αιώνιο καλοκαίρι ακόμη τότε. Με παράθυρα ανοιχτά το στενάχωρον διαμέρισμα το κάνεις, Τασία μου, και καταργείται, όπως συνήθιζε την ώρα του καφέ θυμόσοφα να λέει στη θεία μου η κυρά - Ντίνα απέναντι (θεός σχωρέστην). Πριν τρέξω στην αλάνα εγώ. Κοιτάζω όχι πολύ μακριά, μέσα από παράθυρα ανοιχτά, τα άλλα παιδία παίζει. Τ΄αγόρια ποδόσφαιρο, λάστιχο τα κορίτσια. Συμπούρμπουλοι κρυφτό.

Παράθυρα ανοιχτά. Εκεί έξω. Τα παιδία φωνάζει. Να κατέβω στην αλάνα κι εγώ. Να πω την αλήθεια ξεκάθαρη, πάντα λιγάκι βαριέμαι αυτό που πρεπει εκεί κάτω να κατεβαίνω (τώρα ευτυχώς έγινε η αλάνα απλόχερο σούπερ μάρκετ. Εγώ πάντως βαριέμαι ακόμα και τώρα εκεί κάτω να κατεβαίνει). Το καναρίνι μέσα στο κλουβί κελαηδά. Εκεί έξω κι αυτό, μαζί με τα παιδία. Ωστόσο, όχι στην αλάνα, στο μπαλκόνι. Στο καρφί. Ώρες ώρες τούτο το καναρίνι ακόμα και σήμερα θα ήθελα να γινόταν να' μαι γω. Από μικρός το ζήλεψα αυτό το καναρίνι.

Εδώ μέσα. Κάτι περίεργες γυναίκες μου 'χουνε πάρει τη φωνή. Κάνουνε λέει δουλειές για το σπίτι. Στην πραγματικότητα έχουνε φέρει ολόκληρο το σπίτι άνω κάτω. Τηλεφωνούν η μιά στην άλλη, μαθαίνουνε τα μυστικά της γειτόνισσας, μια συνταγή, τις δουλειές που κάνουν τις λένε συνηθισμένες. Το καναρίνι κελαηδά (θα ψοφήσει από τσίμπημα σφίκας στο μάτι λίγες μέρες μετά). Εγώ κοιτάει.

Τα παιδία παίζει. Έξω. Τα γύναια μαγειρεύει. Μέσα. Άλλες εποχές. Δώσε σύνταξη στην Αττική που χει χρεωκοπήσει. Λιχουδιές που έκτοτε δεν ξανάφαγα στη ζωή μου. Μυρωδιές που δεν μύρισα στη ζωή μου ξανά. Οι ίδιες περίεργες γυναίκες μαγείρεψαν από τότε τόσες και τόσες φορές. Τις ίδιες πεντανόστιμες λιχουδιές πάλι και πάλι. Συνηθισμένες...

Ξέχασα το βασικότερο. Το ραδιόφωνο παίζει. Κι άλλες περίεργες φωνές. Κάτι περίεργα τραγούδια. Απέξω; Απομέσα; Καρδερίνες...