Ο χρόνος είναι μια τρισδιάστατη σιωπή. Διαβάζω Ορχάν Παμούκ. Η καινούργια ζωή.Τί ωραίος της ζωής ορισμός και ετούτος. Τόσο γεωμετρικός. Θεώρημα. Σου χαρίζει αυθόρμητα ένα πεντάγραμμο και σου λέει γράψε τη μουσική σου. Εγώ δεν είμαι τίποτα, δεν υπάρχω, αν δε θέλεις να υπάρχω. Εάν φοβάσαι ότι υπάρχω. Εάν σε περιορίζω που υπάρχω. Υπάρχεις μόνο εσύ, το πεντάγραμμο που σου χάρισα, άντε το πολύ πολύ και διαστάσεις τρεις να κάτσεις να συνθέσεις. Διαστάσεις τρεις. Ολοκαίνουργιες. Η καινούργια ζωή. Χρόνος είναι η ανθρώπινη παρέμβαση σε πέντε ευθείες παράλληλες που δεν θα συναντηθούνε ενδεχόμένως πουθενά και ποτέ τους. Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται με το άθροισμα των τετραγώνων των πέντε -και βάλε- παράλληλων ευθειών. Όπου υποτείνουσα σημείωσε μελωδία. Οι νότες. Η διακριτική ευχέρεια και η φαντασία. Υπάρχω μόνο στη φαντασία, αυτό σου λέει ο χρόνος. Χωρίς αρχή, μέση, τέλος. Χωρίς σταματημό. Πρώτη φορά μου φαίνεται έτσι γενναιόδωρος ο χρόνος. Σε αυτόν πρώτη φορά το συγγραφέα. Σύμφωνα με αυτό το θεώρημα.
Ζηλεύω τους συνθέτες, τους τραγουδιστές. Ζηλεύω αυτούς που λένε αυτά που θέλω να πω κι εγώ αλλά δεν τα καταφέρνω. Ίσως δεν τα νιώθω. Αλλά, πιστέψτε με, τα νιώθω. Η αλήθεια δεν ήμουν καλός στη γεωμετρία -ούτε το πυθαγόρειο θεώρημα δεν έμαθα όπως είδατε και πιό πάνω-, γι' αυτό ίσως λοιπόν να μην τα καταφέρνω. Ζηλεύω. Εκείνοι ξέρουν γραφή κι ανάγνωση. Ξέρουν να διαβάσουν ένα βιβλίο με τίτλο "η καινούργια ζωή" και το γράφουν. Το ζουν ενδεχομένως, μόνο το γράφουν; Όμως κυρίως ξέρουν σχέδιο αρχιτεκτονικό για να εκφράσουν τη σιωπή σε απτές διαστάσεις κι εγώ από αρχιτεκτονική ξέρω να παίζω μονάχα τουβλάκια lego.
Να το, πάλι παραμιλώ. Φοβάμαι τη σιωπή. Και τις διαστάσεις. Είμαι επιδειξιομανής. Φαφλατάς. Αλλοπρόσαλλος. Φαίνετ΄απ' τα γραπτά μου. Είναι κι αυτό όμως τόσο δύσκολο σκέφτομαι. Να είναι κανείς θεατρίνος. Ανά πάσα στιγμή σημαίνει πως εκχωρείς δικαίωμα στο παράφωνο. Ναι, ο ηθοποιός δεν είναι ακριβώς μελωδία. Ο ηθοποιός όμως είναι η κραυγή. Μέσα στην τρισδιάστατη σιωπή. Του χρόνου. Μια παύση. Την ακούσατε; Τώρα σωπαίνει...
8 comments:
η σιωπή ορισμένες φορές βγάζει κρότο. την ακούς.
την ακούμε.
ηθοποιός σημαίνει φως, λένε.
και το φως δε μιλά. απλά σε λούζει και σε βοηθά να δεις καλύτερα. ή και σε τυφλώνει.
μην μου πεις ότι αυτό σημαίνει παύση αλά τόβενε;
"Ζηλεύω τους συνθέτες, τους τραγουδιστές. Ζηλεύω αυτούς που λένε αυτά που θέλω να πω κι εγώ αλλά δεν τα καταφέρνω."
Kι εγώ έτσι ακριβώς νιώθω πίστεψέ με.
Αλλά εσύ μέσω του θεάτρου έχεις μια διέξοδο. Μην υποτιμάς την λυτρωτική αξία της κραυγής.
Και γω τους ζηλεύω, αλλά ζηλεύω και σένα για τον τρόπο που εκφράζεσαι.
Καλό σου βράδυ
Παράφωνη σιωπή σε πέντε αράδες για τους γητευτές της φαντασίας!
Ένας απ αυτούς και συ! Δαμάζεις τις λέξεις, τους ήχους και τις κραυγές!
Εγώ σε ακούω...
Να είσαι καλά Αντώνη
Ναι,παραμιλάς και είσαι φαφλατάς-αλλά είναι κάτι από αυτά που μας αρέσουν σε σένα.
Πειράζει λοιπόν?
;-))
@ " Εγώ δεν είμαι τίποτα, δεν υπάρχω, αν δε θέλεις να υπάρχω. Εάν φοβάσαι ότι υπάρχω.
Εάν σε περιορίζω που υπάρχω."
δυνατό!
επιτρέπεις να το αφιερώσω κάπου,
όπου δεν θέλουν να υπάρχω ;
επιτρέπεις, άραγε;
Το όνειρο ζει στη σιωπή.
Καλησπέρα.
Και εγώ φοβάμαι τη σιωπή! Γι αυτό και μιλαω συνέχεια για να μην υπάρχει!Χαχα!Την κουλημέρα μου!!!
Post a Comment