Άναψα κεριά που έλιωσα μέσα μου
τα βουτούσα ζητούσαν κι άλλο οξυγόνο
ό, τι αποθέματα έβρισκα έκαιγα κι όσο έλαμπα ξεγελιόμουν
πως δεν πονούσα, αρχισε και το δέρμα μου να λάμπει,
έτσι εξαϋλωμένο μου φάνηκε επιτέλους απρόσιτο
έγινα ενα παραφουσκωμένο κινέζικο χάρτινο φανάρι, αερόστατο
ο αέρας φούντωνε τη φωτιά μου πετούσα
με τον ήλιο κόκκινο μέσα μου δεν είχα καρδιά
την παντρεύτηκε ο ήλιος,
ασελγούσα,
μόνο τα μαλλιά μου τέντωνα, τις παραφυάδες τους
εδώ κι εκει στο σώμα ανατρίχιαζα,
μάκραιναν οι φλόγες τα μαλλιά μου ακριβώς στο μήκος που ποθούσα,
τέντωνα τα δάχτυλα των χεριών και μπορούσα να σπάσω επιτέλους τα κόκkαλά μου χωρίς να τραυματίζομαι
για να χωράω κάπου και να αλητεύω παντού, ο κόσμος δεν κορόϊδευε πια,
δεν κοροϊδευόταν, ούτε με ενδιέφερε, ούτε αδιαφορούσα, είχαμε συνηθίσει·
ένας καιόμενος περαστικός μες τη νύχτα.
