εκεί και τότε

Μου φαίνεται πραγματικά αστείο το γεγονός ότι η φωτογραφία του "εδώ και τώρα" είναι τραβηγμένη από κάποιον άλλο και τη φωτογραφία του "εκεί και τότε" την έχω τραβήξει απόψε εγώ. Όσο αστείο μπορεί να είναι και το γεγονός ότι η λέξη once σημαίνει στα αγγλικά ταυτόχρονα το στιγμιαίο μια φορά και το χαμένο στον ατελεύτητο χρόνο του χάους "κάποτε". Once upon a time, δηλαδή όπως ξεκινάνε όλα τα ολοκληρωμένα παραμύθια. Αστείο μου φαίνεται και το ότι τελευταία έχω αρχίσει να σκέφτομαι στα αγγλικά ενώ πάντοτε θεωρούσα τα ελληνικά το πιό όμορφο πράγμα σε αυτή τη χώρα.

Ύστερα σκέφτομαι ότι θα ήθελα τόσο πολύ να υπήρχε ο τρόπος την ώρα που παρακολουθείς μια ταινία να υπάρχει και μια κάμερα που να καταγράφει με πάσα λεπτομέρεια τις δικές σου κινήσεις στο σώμα και στο πρόσωπο και με ένα ιδιαίτερο μοντάζ τις κατάλληλες στιγμές να προβάλει τη δική σου συμμετοχή στα καρέ της ταινίας. Να μην υπάρχει θέλω να πω αυτό το ενδιάμεσο, να φωτίζονται όλα για μια φορά ή έστω κάποτε μονάχα ενώπιος ενωπίω στην ίδια οθόνη. Κάτι τέτοιο θα συνέβαινε όντως once. In a lifetime.

Και τέλος μου φαίνεται επίσης αστείο ότι η φωτογραφία του "εδώ και τώρα" είναι τόσο τετράγωνη ενώ στο "εκεί και τότε" υπάρχει ένας κάθαρος και ολοκληρωμένος κύκλος. Επίσης εδώ και τώρα νομίζω ότι ολοκληρώνεται η προηγούμενη μου ανάρτηση.

Υ. Γ. Τα σχήματα και οι μορφές είναι αποσπάσματα της εικόνας από/για τον κόσμο. Κι αυτό μπορεί να γίνεται τη στιγμή που η κάμερα εστιάζει και προβάλει τη μόνη καθαρή και ολοκληρωμένη αλήθεια από/για όλα αυτά που κάποτε ζήσαμε, θα ζήσουμε ή ζούμε για μια μόνο φορά.

Υ.Γ. 2 με αφορμή την ταινία A single man

εδώ και τώρα

photo by John K.

επιρρήματα από/για φωτογραφία

Κίτρινο

Όταν έφτανα ο ήλιος ήταν κιόλας πίσω. Πλησίαζα στο σπίτι. Ήταν ένα κίτρινο φως και σκόνη. Αφύσικη ζέστη για Φλεβάρη μήνα μέσα σε παλτό. Καθυστερημένες αλκυονίδες ημέρες. Ανορθόδοξα φυσικοί χώροι. Εποχές και πόλεις - ίσως στο βάθος μια υπόμνηση: καλοκαίρι.

To σπίτι είναι ένας διάδρομος που βγάζει από την κεντρική οδό στην αυλή με της γιαγιάς τις γαρδένιες. Περίεργη σύμπτωση: υποκίτρινο χρώμα κι αυτές. Είναι όμως επιτέλους κάτι φυσικό. Μέχρι τη σκέψη: Η γιαγιά είναι τώρα ο χρυσός της σταυρός.

Όταν έφευγα η μάνα με φίλησε. Μου είπε ότι βρήκε κάτι ξεχασμένο στο δερμάτινο καφέ μου παλτό - δεν το έχω πάρει μαζί μου. Βρήκα χαρτιά με αφιέρωσεις. Κι υποσχέσεις.

Δεν έχει σημασία τι και ποιός υπόσχεται. Με τι επιβεβαιώνεσαι τελικά στο βάθος του χρόνου. Αυτή η ανθρώπινη διαδικασία είναι όλα κι όλα τα μετρά και τα σταθμά: η δέσμευση μέσα σε ένα χρώμα που ξεθωριάζει.

Σπίτι είναι εκεί που δε φτάνεις. Και σώμα ό,τι αυταρχικά με πεθαίνει.

Ξέφωτο

Τα βράδυα καταφέρνουμε με χίλια καλοπιάσματα και δυο χιλιάδες τεμενάδες να κερδίσουμε τον πολυπόθητο ύπνο, να μας καταδεχτεί. Πες τον μορφέα, ναι, αυτόν με τις μπούκλες, πες τον και morpheus από το Matrix αν προτιμάς κάτι σε ίσιο, σε γλώσσα ξένη ή κάτι εντελώς άγνωστο και φουτουριστικό. Κι ονειρευόμαστε ότι είμαστε σχεδόν νεκροί όπως παλεύουμε με νύχια και με δόντια ακόμα και στον ύπνο μας, μέσα στα όνειρα να αποδείξουμε τη βαθιά μας κρυμμένη ζωντάνια. Μόλις δύο ώρες μετά, το πρώτο χτύπημα από το ξυπνητήρι τα μάτια ετούτα, τα σχεδόν κλειστά, τα μάτια που βλέπουν όλα αυτά τα ακατανόμαστα στον ακαθόριστο χρόνο μεταξύ πραγματικότητας και ανυπεράσπιστης - πολλοί θα βρεθούν γι' αυτό να μας κατηγορήσουν - φαντασίας σα μια σφαίρα κατάκαρδα στην ημέρα τώρα πιά τα σημαδεύει. Επιχείριση μάλλον που λένε μου μυρίζεται τότε. Ανοιχτής της καρδιάς.

Δάσος

H αδύναμη συνθήκη από το ακέραιο, το μέρος ενός συνόλου είμαι. Πόση εξάρτηση! Τόσο εύκολο να αποκοπώ όσο από το δέντρο το μικρό μικρό του φυλλαράκι αέρας φυσάει με εωσφόρα διάθεση και κλυδωνίζομαι δέντρο στα κλαριά με συγκρατούν χέρια γυμνά και ξύλινα δεν ήταν έτσι ξηρός ο αέρας στις αγκαλιές μύριζαν πιό ευχάριστα σου ριχναν και μια σφαλιάρα κι έβλεπες πουλάκια πότε πότε τώρα χιόνια ο κοκκινολαίμης μαζεύεται νωρίς γιατί πέφτει κρύο στο πνιχτό τούτο σκοτάδι βασίλεψε σύθαμπο στα χαμένα άστρα κι ολοένα περισσότερο πανικόβλητο το φεγγάρι πίσω από σύννεφα γρήγορα κι άλλοτε πάλι αργά κυνηγάει δεν ξέρω τι πότε με λυσσαλέα μανία πότε με ξαφνιασμένη παύση αγκομαχάει φωτεινός και παντογνώστης σκύλος σάλιο φτύνει άγριο όχι σάλιο πιστό τρόμαξε ο ανόητος μετά το πέταγμα μακριά μιας ακόμα πάνσοφης νύχτας κουκουβάγιας.

Τον τελευταίο χρόνο όλο χάνω. Ας αρκεστούμε στα πράγματα.
Ακόμα και στον ύπνο.

Στον καθρέπτη

Δε σε πιστεύω. Εσύ είσαι ηθοποιός. Εσύ συγκινείς πρώτα απ' όλους τον εαυτό σου. Πορεύεσαι μέσα στη συνθήκη που ψάχνεις, μες το δικό σου εύρημα ζητάς να καμωθείς πόνους - φαντάσματα, νευρικές απολήξεις - έριδες και θανάτους αγάπης, θλίψεις σπάνιες και πανάκριβες να μετριούνται στα δάχτυλα ενός μόνου χεριού μέσα σε στιγμές δύο που γερνάνε. Εσύ είσαι τρελός και ζητιάνος κι η μάνα σου μ' ένα χαμόγελο απλωμένο χέρι παρακλητικό στα σκαλοπάτια κι η Παναγιά στα ψηλά καμπαναριά που τη λένε προς ένα κύριο παντοκράτορα μεσάζων κι άλλοι απλώς καμπάνα της εκκλησιάς κατά την αόριστη διάρκεια μιας ασταμάτητα μεγάλης βδομάδας. Δε σε πιστεύω γιατί εσύ είσαι το θείον πάθος και μαζί σου δεν δύναμαι να αναμετρηθώ και να βγάλω την άκρη σε πέρας, όλο αυτό το παιχνίδι με αδύναμα τα ανθρώπινα σώματα, ανύπαρκτες τις μορφές, φανταστικές τις φιγούρες σε αυτές τις χαίνουσες τρύπες που έχει το σώμα μας, πληγές από χάος, διαρκώς ανοιχτές μάχες που θα μας τρέφουν ως το τέλος χωρίς ανάπαυλα και σταματημό, μέχρι να μας καλύψει ό,τι ανύπαρκτο μας σπέρνει και μας φυτεύει, ώσπου να εξαντληθεί επάνω σε τούτο τον παράξενο σταυρό όλο το αχνιστό το αίμα. Δε σε πιστεύω γιατί εσύ είσαι η ανάσταση και η ζωή και το μικρό τραγούδι που ψιθυρίζω μόνος για να κοιμάμαι λίγο όπως μπορώ τα βράδια. Και το ξημέρωμα είσαι η ανηφοριά που πασχίζει να βγει ο ήλιος πίσω από τα βουνά και μέσα από τη θάλασσα κυρίως κατά τη διάρκεια του παγωμένου χειμώνα. Τότε κυρίως γιατί όλα μοιάζουν κρύα και θαμπά μες την αχλή της ακατάσχετης υγρασίας. Τα δικά σου μάτια είναι υγρά, όχι εγώ που είμαι το χώμα. Εσύ επιμένεις να βουρκώνεις τα μάτια και τη φωνή σε ετούτο το τραγούδι. Και δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι. Γιατί μου θυμίζεις εμένα και δε θέλω, πιό πολύ από όλα δε θέλω να καταλάβω ποιός είμαι εγώ. Εγώ που μιλάω για φαντάσματα από τότε που παίξαμε πρώτη φορά παιδιά τον έρωτα, το θάνατο, την τόσο ανύπαρκτη σαν κρυμμένη μπροστά στα μάτια μας αγάπη.

H καλοσύνη των ξένων

Προτιμώ τους ξένους
Μ' αρέσουν οι ξένοι περισσότερο
Δε μου 'χουν ανοίξει ακόμα οι ξένοι τις πληγές, τώρα όπως - όπως ό,τι μπορούν κι αυτοί κάνουν
Μπαίνουν στο σπίτι, αργά κάθονται σε καρέκλες γύρω τριγύρω από το τραπέζι
- είναι στ' αλήθεια υπερθέαμα ώρες - ώρες στην κίνηση τόση τελετουργία -
γευματίζουν αποφάγια προσεχτικά, όλα όσα δεν έφαγαν οι προηγούμενοι
κι είναι ευγενείς, δεν είναι ότι έχουν τρόπους, παράπονο είναι που δεν έχουν,
νιώθουν ευγνωμοσύνη όταν τους θυμάσαι, είναι βέβαια και λίγο
αδέξιοι, φοβούνται μήπως λεκιαστούν, τις πετσέτες στα πόδια κάθε τόσο κοιτάζουν
νεύουν ικανοποιημένοι από το περίσσευμα όσο κι εγώ απ' το υστέρημά μας
ανταποδίδουμε φιλοφρονήσεις και τις καλοσύνες μας, γινόμαστε όσο γνωριζόμαστε
ελάχιστα πιό οικείοι
- την αμηχανία βοηθάνε και δύο τρία ποτηράκια παραπάνω κρασί -
μα τι όμορφη που είστε δεσποινίς ω τι εχέφρων κι εσείς, αγαπητέ κύριε
μπαίνει λάδι στη μηχανή
- κάποτε μάλιστα νομίζω έτσι όπως είμαστε αποτελούμε σχεδόν εγκατάσταση -
όχι λόγια πολλά πολλά, ν' αγαπιόμαστε, μη φανταστείς
πολύ σύντομα θα μπουχτίσουμε εξάλλου, τόσα ξαναζεσταμένα πιάτα
με ένα ξερό καληνύχτα όπως - όπως βιαστικά να κλείσουμε απότομα την πόρτα
μισοί από μέσα μισοί απέξω
τι θέλουν όλοι ετούτοι τέτοια ώρα στο σπίτι, μου λες;
πέφτει στα χαμόγελα λαιμητόμος
μέσες άκρες κεφάλι σπαρμένοι παντού
σχεδόν ωστόσο διαμελισμένοι
ζωντανοί πετσοκομένοι αιμόφυρτοι
όμορφοι ζαρωμένοι
μόνοι,
προτιμάμε τους διερχόμενους που πάντα θα βρίσκουν τρόπο να έρχονται, να μπαίνουν,
να γίνονται όσο γίνονται ο καινούργιος φίλος προ των πυλών μας.

(Σκηνοθετική οδηγία: ακούγεται ο ήχος του κουδουνιού της εξώπορτας)

Μικρές εικόνες V - το κρυφτό

Θέλεις να κάνουμε κάτι με τα χείλια σου
θέλω να παίξουμε το παιχνίδι
Μίλα μου κι εγώ όσα λες φυλάω